SABIR DA BİR YERE KADAR

Sabır da bir yere kadar diye hem söylenerek, hem de hüngür hüngür ağlayarak kendini eve attı Aslı. Kapıyı çarpması ve üzerindekileri yere fırlatması bir oldu. 

Hem sinirliydi, hem de çok kalbi kırılmıştı.

“GERİ ZEKALI!” çığlıkları duvarları sallıyor, bir türlü sinirine hakim olamıyordu… 

“Aptal! Biliyordum böyle olacağını! İş ciddiye binince hemen kaçacak delik aradı!” 

Tam bu esnada bir müzik sesi geldi, telefonu çalıyordu. 

“Bir Tanem” ve rengarenk kalp emojileri… 

Telefonu tutup koltuğa fırlattı. Sinirliydi ama daha bir senesini doldurmamış son model telefonunu, duvara atacak kadar değil! Biraz salonda koltukta ağladı, biraz mutfakta su içerken ağladı, biraz duşta ağladı. Son olarak da biraz uyumadan önce yatağının içinde ağladı. Artık sinir yerini kalp kırıklığına bırakmıştı. Keşke sinirli olsaydı, biraz sesler yükselir, biraz da naz yapar atlatırdı. Kalp kırıklığı ama o kadar çabuk toparlanabilecek bir durum da değildi. 

Öte yandan Mert kafasını duvarlara vuruyordu. 

“Dilim kopsaydı da demeseydim… ah benim eşek kafam…” 

Aslı’yı iki gündür arıyordu ama ne mesajlarına döndü ne de aramalarına. Bir çözüm bulması lazımdı ama ne? Bu sefer bir demet gülden daha fazlası gerekiyordu. Nişanlanalı iki hafta olmuştu fakat düğün hazırlıkları çok zor geçiyordu. Yok benim ailem, yok senin ailen, yok babam kabul etmez, yok eltim şunu der… İşte de sıkıntı üstüne sıkıntı, derken, kıza patlamıştı işte. 

“Başlarım sana da anana da…” diye başlayan bir cümle hangi erkeğe hayır getirmişti ki şu vakte kadar? 

“Sabırsızsın işte oğlum. Şu sinirini kontrol etmeyi bir öğrensen…” demişti arkadaşları. Çok yardımcı olmuştu bu yorumları (!) 

Şimdi bu işin içinden çıkması gerekiyordu ve tam da aklına bir fikir geldi. 

RİİNG!

-Geliyooruuuuumm!

-Aslı Hanım?

-Evet.

-Buyurun

-Anlamadım, ben bir şey sipariş vermemiştim.

-Evet, Mert Bey gönderdi. İyi günler.

-Me___ şey, iyi günler… 

Aslı kucağında peluş bir kediyle bakışıyordu. 

Üzerinde “Özür dilerim, lütfen beni affeder misin? Bir tanen” yazıyordu. 

Şimdi arasam mı aramasam mı? diye düşünürken telefonu çaldı. Arayan “Bir Tanem” ve bir sürü kalp emojisi. 

-Alo?

-Şey... Umm… Nasılsın?

-İyiyim…

-Şey… ben bir şey göndermiştim de… onu… almışsın, ulaşmış galiba sana?

-Evet evet, geldi.

-Ben… şey… umm… ben…

-Evet?

-Ben aslında… çok mu kırdım seni?

-Şey… umm… yani… evet… biraz.

-Aslında kırmak istemedim seni. İş biraz yoğun ve bütün bu hazırlık süreci, aile baskısı derken, sinirimi senden çıkardım. Özür dilerim. Daha sabırlı olmam gerekirdi. 

-Evet, daha sabırlı olman gerekirdi…

-Peki, iyi miyiz? Seni dışarı çıkarabilir miyim? Söz bu sefer daha sabırlı olacağım.

-Bilemiyorum. Puki de olur derse…

-Puki?

-Kucağımda sevdiğim peluş kedim.

-Aaa, Puki. Tamam, ne diyor peki Puki?

-Olabilirmiş. Saat 15:00 gibi.

-Tamam o zaman, Puki de bizimle gelecek mi?

-Yok o evde kalmak istiyormuş.

-Anladım, o zaman 15:00’te oradayım.

-Tamam.

-Seni seviyorum.

-Ben de seni.

Ve işte böyle başladı Puki’nin hikayesi… 

Bundan sonra “Çoraplarını her akşam neden buraya bırakıyorsun?” çığlıkları ve “Amaaan be kızım sen de ne abartıyorsun…” cümlelerinin karşılığı…

“Puki, söyle şu çok bilmişe…” diye devam eden ifadelere yerini bırakmıştı. 

Mert sözünü tutamamış olabilirdi ama Puki onun yerine sözünde durmaktan daha fazlasını yapmıştı. 

Ama kimse de “Ne çektin be Puki?” dememişti… 

Neydi peki gerçek sabır?

&

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, hayatın içindeki deneyimlerden faydalanılarak tasarlanmış bir bilgi teknolojisidir. Deneyimsel kısmını geçmişten, tasarım kısmını ise şimdiki ve gelecek zamandan alarak geçmişin deneyimleri ile şu ana ve geleceğe köprüler kurar. Yeryüzündeki tüm canlı ve cansız varlıkların hayatlarındaki ortak deneyimleri harmanlayarak insanların hem bugününü hem de yarın gideceği yolun haritasını, deneyimselleştirilmiş öngörülerle çizmesine olanak sağlar.