ALLAH EN GÜZEL VEKİLDİR

 

‘ALLAH en güzel vekildir’

“Orada kimse var mı?

Orada kimse var mı?” diye seslendi Yusuf.

Oysa ne insan vardı burada, 

Ne de insanlık!

 

Derinden gelen bir inleme sesi duydu. Arkasını dönüp gidecekti o sesi duymasaydı. 

Küçük kızı kafasından yaralı, yarı baygın bulduğu gibi bir miktar suyla kendine getirdi. Bir an önce buradan çıkıp güvenli alana geçmeleri gerekiyordu. Kolunda bir isim yazıyordu küçük kızın…Meryem… Adı Meryem’di.  Babası, bombalar şehre düşmeye başladığında “Ne şekilde öleceğimiz belli değil, kimliklerimizi bulamazlar” diyerek isimlerini yazmıştı kollarına ve kaç yaşında olduklarını… Meryem dokuz yaşındaydı…

 

Üç hafta sonra…

 

Sanki ara ara gök gürültüsü gibi geliyordu artık bombaların sesi.. Yüzleri toza bulanmış çocuklar… yorgunluktan ve açlıktan bitkin, gözleri yarı kapalıydı. Soğuktan tir tir titrerken sabahın ayazında belki de ninni gibi gelmeye başlamıştı sesler artık. Ağlamaktan şişmiş gözler… Kısılmış sesler…İç çekmelerle yarı uyur yarı uyanık haller….

 

Belki de bombardımanın başladığı en çetin gecelerden biriydi. Çocukların en çok anlayamadığı şey neden öldürüldükleri idi. Ne yapmış olabilirlerdi? Çocuk halleriyle düşünüyorlardı…Top oynarken komşunun camını mı kırdılar? Saklambaç oynarken komşunun bahçesine mi girdiler? Bisikleti komşunun kapısına mı park ettiler? Ne yaptılar da evlerine bombalar atılacak kadar kızgın insanlarla karşılaştılar? 

Aslında sadece Müslüman çocuğu oldukları için evsiz kalmışlardı… Aslında sadece Müslüman oldukları için aileleri yok edilmişti…

Küçük Meryem de o karmaşada gözlerini sımsıkı kapatmıştı. Açtı, yorgundu, bitkindi ama korkudan uykuya dalamıyordu. Ailesini kaybedeli belki de üç haftaya yakın olmuştu. Günlerdir oradan oraya koşturuyorlardı. Güvenli bir yer bulabilmek zordu.

 

“Elhamdülillah…’’ ‘’ALLAH’ımız sen bizi koru, Hasbünallahü ve nimel vekil’’

 

Sanki on beş kilometrelik bir alanda hapsolmuş gibiydiler. Gözünden iki damla yaş aktı Meryem’in. Şehit olan annesi babası kardeşleri geldi gözünün önüne. İki abisi ve birde kız kardeşi vardı Meryem’in. O gece hep birlikte evlerinde ALLAH’a dua ediyorlardı.  Ölenlerin rahmeti için, yaralıların şifası için, sağ kalanların zaferi için dua ediyorlardı… O sırada ne olduğunu anlayamadan ev üzerlerine çökmüştü. Ve sonra geriye sadece kendisi kaldı aileden… 

“ALLAH’ımız bize yardım et” diye sözcükler kafasında dolanıp duruyordu.  Bir şeye odaklanamıyordu. Gözünün önüne birçok sahne geliyordu. Parktayken, okuldayken, yatağında, annesine sarılırken, kardeşiyle oynarken, babasıyla hafta sonları gezip dolaşırken…

 

İki büklüm uzandığı duvarın kenarında eli göğsünde tekrarladı durdu Meryem. Annesi küçükken öğretmişti ona;

 

“Hasbinallahü ve nimel vekil..  Hasbinallahü ve nimel vekil… Hasbinallahü ve nimel vekil”  

 

Tekrarladıkça göğsünün rahatladığını hissetmeye başladı.

 

Etrafındakilerin söylediklerine göre yardım edeceklerdi. Diğer onbir çocukla birlikte Refah sınır kapısına yakın bir yerlere götüreceklerdi onu da. Dediklerine göre bir grup vakıf dernek,  çocukları koruma altına alıyorlarmış.

 

“Onlar kim acaba?” dedi Meryem. 

“Rabbimden başka kimsem kalmadı bu dünyada. ALLAH’tır güçsüzleri koruyan. Kimsesizlere sahip çıkan. ALLAH ki en güzel velidir. ALLAH ki en güzel vekildir.”

&

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, hayatın içindeki deneyimlerden faydalanılarak tasarlanmış bir bilgi teknolojisidir. Deneyimsel kısmını geçmişten, tasarım kısmını ise şimdiki ve gelecek zamandan alarak geçmişin deneyimleri ile şu ana ve geleceğe köprüler kurar. Yeryüzündeki tüm canlı ve cansız varlıkların hayatlarındaki ortak deneyimleri harmanlayarak insanların hem bugününü hem de yarın gideceği yolun haritasını, deneyimselleştirilmiş öngörülerle çizmesine olanak sağlar.