ARADIĞINIZ NUMARAYA ULAŞILAMIYOR, AKLIM

 “Yahu sanki o kararları veren, o sözleri söyleyen ben değilmişim gibi geliyor. Şimdi ki aklım olsa asla bunları yapmazdım!” 

“Kuzum bak anlıyorum seni, illa ona yazmak istiyorsun biliyorum. Ama yazma, pişman olacaksın. Şu an bunu isteyen sen değilsin gibi düşün.” 

Sena en yakın arkadaşı Şule’ye aklı verirken adeta profesyonel bir hayat koçu gibi konuşuyordu. Nerede ne hatalara düşebileceğini önceden söyleyip uyarıyor ki, arkadaşı hatalara düşmesin. Ahhh, benim bu aklım neredeydin onca hataları yaparken. Konu kendine gelince aklına zincirleri vurmuşlar, zindanın karanlık bir köşesinde bekliyor gibi oluyordu. 

“Ama sende yapmıştın Sena! Hatırlasana.” 

“Hatırlamaz mıyım Şule. Benim düştüğüm hataya sen düşme diye söylüyorum zaten. Yoksa ben senin mutlu olmanı istemem mi? Mutlu olacağın bir şeyde karşında engel olur muyum? Ama o an ben, ben değildim sanki. Şu an sen, sen olmadığın gibi.” 

“İçimde kalmasın istiyorum!” 

“Bazı şeylerin içimizde kalması, yapmamızdan daha hayırlı. Sen bana sorduğun için söylüyorum bunları, yoksa hayat senin, seçimde senin.” 

İnsan bazen olayların tam ortasındayken ne söylediğini, ne yaptığını bilemiyor. 

Kalbi pır pır atarken, bir saniye, şu an ne yaptığımı bir düşünmem lazım diyemeyebiliyor. 

En kızgın olduğu anda, bunu söylersem gemileri kesin yakarım, en iyisi ben şimdilik bir susayım, sonra konuşalım, diye kendini kontrol edemeyebiliyor. 

Olaylar bittiğinde, gece yatağına yattığında, kalbinin pır pır atması, kızgınlıktan gözünün dönmesi geçtiğinde anlıyor. 

Yani insan bazen iş işten geçtiğinde anlıyor yapıp ettiği şeyleri. Yoksa bu sadece bende mi oluyor diye düşündü bir an Sena. Ama gözünün önünde Şule gibi bir örnek varken, bu asla Sena’ya özgü bir özellik olamazdı dedi sonra. 

Şulenin kıvranışlarını izlerken düşündü kendi kendine. Hakikaten en ihtiyacımız olduğu zamanlarda nerde kalıyor bu aklımız? 

Boşa düşen bir çağrı gibi... 

“Aradığınız numaraya şu an ulaşılamıyor, lütfen daha sonra tekrar deneyiniz.” 

Tamam da benim şu an ihtiyacım var buna!

Başkalarının olaylarına bakınca gayet mantıklı, aklıselim kararlar verebiliyoruz. Konu başkası olunca sanki dün o yanlış kararları vermemişcesine bir anda, bir hayat ve ilişki koçu rolüne bürünebiliyoruz.

Peki insan kendi ilişki koçu olabilir mi? 

Hayatın telaşesi içerisinde akıllıca kararlar verip hedefine ulaşabilir mi? 

Ya çok istediğimiz o ilişki, o meslek, o araba konusunda? 

Keşke dememek için, iyi ki demek için. 

Peki, nasıl? 

&

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, hayatın içindeki deneyimlerden faydalanılarak tasarlanmış bir bilgi teknolojisidir. Deneyimsel kısmını geçmişten, tasarım kısmını ise şimdiki ve gelecek zamandan alarak geçmişin deneyimleri ile şu ana ve geleceğe köprüler kurar. Yeryüzündeki tüm canlı ve cansız varlıkların hayatlarındaki ortak deneyimleri harmanlayarak insanların hem bugününü hem de yarın gideceği yolun haritasını, deneyimselleştirilmiş öngörülerle çizmesine olanak sağlar.