NEDEN NASIL

Düşünüyordu Aysel; “Ne zaman bitecek bu yalnızlık…”

Neden, nasıl derken yaş yetmiş olmuştu. Manzarasında çocuk parkı olan evinin balkonunda çay içiyordu o gün. Yaşını hiç göstermeyen, hareketli dinamik bakımlı bir kadındı. Seviyordu süslenmeyi, bakımlı olmayı, ışıltılı kıyafetler giymeyi. Kendisi ne kadar bakımlıysa çocukları o kadar zıttındaydı. Üç çocuğu vardı Aysel’in. Onlara sabah erken kalkmayı, uyandıkları gibi ev kıyafetlerini giymelerini ve biraz süslenmelerini söylese de bir türlü öğretememişti. Çocuklar evde pijamayla dolaşır rahatlık isterlerdi. Aysel de peşlerinde böyle olmaz diyerek elindeki kıyafetleri giydirmeye çalışırdı. 

Nihayetinde büyümüş evlenmiş ve uzak yerlere taşınmışlardı. Aysel eşinden ayrıydı yıllardır. Kocası; “Seninle yaşanmaz, askeriye mi burası?” diyerek evi terk etmişti. Çocukları da evlenip uzaklaşınca, Aysel yalnız kalmıştı ve kapısını çalan pek olmuyordu. 

“Aslında ne kadar temiz, düzenli bir kadınım. Gençliğimde de böyleydim, evlendim ve bu düzeni, bu temizliği hiç bozmadım. Dakik bir insandım ve hala da öyleyim. Hangi gün hangi işi yapacağım, hangi gün hangi misafirliğe gideceğim bellidir benim. Erkenden kalkarım erkenden yatarım. Yemek saatlerim bellidir, alışveriş günlerim bellidir. Yıllardır kullandığım eşyalarım bile eskimemiştir benim, öyle titiz öyle temiz kullanırım. Kendi evimde olduğum gibi nereye gidersem böyleyimdir ben. Kocam kıymetimi bilmedi, çocuklarım hele hiç kıymetimi bilmiyorlar. Ne zararım var ki onlara? Ne kadar temiz, düzenli, zararsız bir kadınım. Niye beni evlerine davet etmiyorlar? Niye beni burada yalnız bırakıyorlar? Niye gelip benimle yaşamıyorlar? Ne zaman bitecek bu yalnızlık?”

Balkonda çayını içerken derin düşüncelerdeydi. Parktaki kalabalık onun çocuklarına olan özlemini arttırıyordu. 

Oysa çocukları ve torunları geldiğinde onlara sürekli; “Bu evin kuralları var şunlara şunlara dikkat edin” diyerek hareketlerini kısıtladığını hatırlamadı o an.  Onların evine gidince de uyumlanmak yerine, kendi kurallarını orada gerçekleştirmeye çalışırken çocuğuyla yaptığı kavgaları… Düzensizliklerinden dolayı ettiği müdahaleleri… Geç uyanmalarından, kıyafetlerinin süslü olmamasından, ev kıyafeti yerine sürekli eşofmanlarla dolaşmalarından dolayı ettiği şikâyetleri de hatırlamadı…

“Onlar benim çocuklarım, ben onları görmeden duramıyorum. Benim doğurduğum çocuklar hiç mi bana benzemezler? Hiç mi beni görmek için gelmezler? Hiç mi benim gibi süse püse önem vermezler? Bu çocuklar neden benden farklı? Neden benim gibi değiller?” diye düşünürken çayını içmeye devam ediyordu.

Neydi gerçekten Aysel’i bu yalnızlığa iten? 

Aslında kendisi vermişti cevaplarını. Ancak gerçeğin farkında değildi. Hayatın ona çözüm için gönderdiği işaretleri okuyacak beceriye de sahip değildi. Yıllarca “Ben böyleyim, beni beğenen böyle beğensin” derken, şimdi neden yalnız kaldığını anlamaya çalışıyordu… Neydi doğru olan, neydi yanlış olan, kafası karışıktı… 

“Neden? Nasıl?” diye düşünürken;

• Bilmiyordu ki hayatta yaşananlardan ders çıkarılması gerektiğini! 
• Bilmiyordu ki ben doğruyum derken isteklerine uydukça yanlışa sürüklendiğini!
• Bilmiyordu ki kendisi gibi olmayan insanlara sabrederek gelişeceğini! 
• Bilmiyordu ki bu problemin çözümünün kendisine verildiğini!
• Bilmiyordu ki kendisi değiştiğinde etrafındakilerin de değişeceğini!

&

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, hayatın içindeki deneyimlerden faydalanılarak tasarlanmış bir bilgi teknolojisidir. Deneyimsel kısmını geçmişten, tasarım kısmını ise şimdiki ve gelecek zamandan alarak geçmişin deneyimleri ile şu ana ve geleceğe köprüler kurar. Yeryüzündeki tüm canlı ve cansız varlıkların hayatlarındaki ortak deneyimleri harmanlayarak insanların hem bugününü hem de yarın gideceği yolun haritasını, deneyimselleştirilmiş öngörülerle çizmesine olanak sağlar.