AĞLAMA

 

Ne kolaydı başkasına iğneyi batırabilmek.

Gözlerinde acıyı görmezden gelmek.

Ve kemiğe kadar ilerlemek.

Kendi canı yanmadığı için gülüp geçebilmek…

Ne kolaydı bir canlıyı yok sayabilmek.

Basabilmek bir karınca yuvasına

Yavrusu var mı diye bakmadan,

Dağıtmak köselenin altında o duvarları,

Kendinden küçük olduğu için,

Gülüp geçebilmek…

Ne kolaydı bir insana zulmedebilmek

Hiç düşünmeden sonunu

Sonrası bayram diyerek,

Mazlumun yüreğini dağlayabilmek,

O tebessüm ederken hayata

Öfkeden kararabilmek

Kendinden olmadığı için kıydığı cana,

Gülüp geçebilmek…

Ama hayat bu

Hafife alma sakın!

Şaşırırsın, kolay sandığına.

Zordur karşısında titrerken bakabilmek

Ya da tam zıttında

Verir zorluktan sonra kolaylık,

Kolaylaşır bir anda karar verebilmek.

Ne kolaydı ‘Ağlama’ demek,

Hüzünlü bir aslanın yavrusuna.

Ah bir sabretsen aslında!

Var mutlaka bir kolaylık

Her zorluğun ardında.

Tutunup kalbiyle en sağlam ipe

Serin bir sesle seslenebilmek,

Ağlama…

Ağlama…