BİTMEMİŞ

 

Umut, okulda rehber hocası Sevil Hocanın gelmesini bekliyordu. 

-      Sevil Hocam merhaba…

-      Merhaba Umut, nasılsın?

-      Teşekkürler hocam aslında tam da bu konuda konuşmak istiyorum. Nasıl olduğumu bir bilsem…

-      Öğrenci dergisi için gönderilen mailler arasında senin mailini de gördüm.

-      Hocam mailin yarım olduğunu da görmüşsünüzdür…

-      Gördüm Umut, doğrusu sebebini de merak ettim…

-      Evet hocam… Zaten o yüzden sizle konuşmak istedim. Sanırım yazarken tıkandığım yer, hayatımda da tıkandığım yer…

-      O zaman önce orayı bulalım. Belki çözüm de orada saklıdır. Gel birlikte bakalım mesajına…

“İnsan hayatta ….. 

Diye başlayan yazılar okuruz. 

İnsan hayatta mutlu olmak ister,

İnsan hayatta huzurlu olmak ister, 

İnsan hayatta hedeflerine ulaşmayı ister.. 

Hiç şöyle içeriği olan yazılar okuduk mu? 

Mutsuz olmanın 10 yolu, başarıyı kaçırmanın 10 tüyosu, huzursuz insanların 10 süper   tavsiyesi…

Şu paragrafı okurken bile içimiz sıkıldı değil mi?

Bazen okumaya bile tahammül edemeyeceğimiz bir hayat tarzımız oluyor. 

Evet, itiraf edelim ki oluyor. Bunu çok basit ispatlayabiliriz. 

Bir hedef belirliyoruz ama o hedefin normal süresinin çeyreği kadar bir sürede o hedefe ulaşmak istiyoruz. 

4 senelik lise müfredatını 1 sene de öğrenmeyi.  4 yılda, bileninden öğrenip, iş kurup, ağır ağır risksiz büyüttüğün işi; 1 sene içerisinde işi öğrenip, kurup, büyütmeyi…

Evlilikte peki? İnsan nasıl, ilk kez tanıştığı biriyle üç ay içerisinde hop diye evlenebiliyor? 

Çünkü hayatımızdaki mutsuzluğumuzdan bir anda kurtulmak istiyoruz. Bir anda sınavlarda ful yapmak… Sadece kendimize yemek yaparken, bir anda kendi restaurantımızın şefi olmak... Bir anda hayatımıza giren biriyle evlenmek… Böyle büyük şeylerin hemen olmasını isteyebiliyoruz… Hadi biz burada biraz abarttık. Ama şu an bu saydıklarımızın bir tık altının, hayalini kimler kurmuyor ki?”

Ve burada mailin bitiyor… Umut o zaman ben sormaya başlayım… Sence, dengeler nasıl  bu kadar bozuldu ? 

-      İşte hocam… Ah bir bilsem… o mailin devamı gelirdi… 

-      Bozulduğunu bile fark etmediğimiz için o dengeler bozuldukça daha da bozuldu… Nasıl mı? Yakınlarımızın özellikle anne, babamızdan şahit olduğumuz kınamaları, küçümseyici sözleri duya duya… televizyondaki magazinsel konuşmalara maruz kala kala… Şok şoook kırmızı halı da yere düşen ünlü kiiim? Altın günlerinde, kendi kocasının hatalarını bile gündem edebilen kadınları görüp, berber sırasındayken oğlunun yeni kurduğu işte nasıl zarar ettiğini anlatan babalara bakıp, eşinden şikayet eden karı kocalara o kadar çok şahit olduk ki… 

Öyküsünü bile bilmediğimiz insanlarla, kendimizi kıyasladık. Onların altında olduğumuzu düşününce kendimizi kınadık, onların üstünde olduğumuzu görünce onları kınadık…  Kınamada öyle ustalaştık ki, yaptığımız her işte kendimizi kendimizle kınar olduk… 

Tam yeni bir hedef için harekete geçiyorsun, karşına çıkan ilk olumsuzlukta “ cık cık eden, olmadı diyen” bir iç ses… halbuki hiç bilmediğin, daha yeni yeni öğrendiğin bir işte hata yapman çok normal değil mi?  

Peki çözüm?

Benim, bunu fark etmem bile büyük bir şey diyebilmek… Başkalarının hatalarından göz çekmek… Yani başkalarını da kınamamak. Böyle böyle yaptığım zaman, kendi yaptığım hatalara karşı da tahammülüm artıyor. Başkalarının da beni “kınaması” canımı sıkmıyor. 

Burada böyle çözümler ürettikçe, uyguladıkça ne mi oluyor?  Başladığı bir işi bir an önce yapıp kurtulayım diye düşünen sen gidiyor, yerine, “sabırlı, bilinci, zihni açık bir şekilde çabalayan” bir sen geliyor… Ve o sen, işler ters gittiğinde hemencecik vazgeçmeyip, küçük dalgalarda da yıkılmaz oluyor.

-      Evet hocam aslında bu kadar basit bir şeye dikkat etmediğim, etmediğimiz için her şey ne kadar zorlaşmış. Bir ders planını bile yapmak, bize çok zor hale gelmiş. Neyi planlasam: yapa yapa bunu mu yapacaksın diyen kınayıcı o ses, başkalarını da çok kınıyormuş… Bunu fark etmek hem üzdü hem de sevindirdi. Ve kınamayla, yapacağım işe ayırdığım sürenin bile bir ilişkisi varmış. Gerçekten de yapmayı hedeflediğim o iş artık bir yüke dönüştüğü için, bir an önce yapıp, kurtulmak istiyordum. Oysa aslında çözüm de yanı başındaymış: kendimi ve başkalarını artık kınamamaya çalışmak.  

-      Çok güzel Umut… hayatındaki problemine çözümle yaklaşmanı çok takdir ediyorum… 

-      Teşekkürler hocam… Artık mailin devamını yazabilirim…