Alarmın sesiyle uyandı Asuman.   Önce telefonu aldı eline. İlk bildirimlere baktı, sonra hemen sosyal medya hesabına girdi. Yavaş yavaş geziniyordu. İlknur bir hikaye paylaşmıştı. Kırmızı giyinmiş, çocukları da kırmızı renkte giydirmiş, eşiyle mutlu aile pozu… Altında da “canım ailem ile hafta sonu kaçamağı” yazıyordu.   Bir sonra…

Утро каждой ночи…   Лето после каждой зимы… Как и наступление изобилия после сильного недостатка… Воссоединение после долгой тоски… Вместе с днями, проведенными в улыбке, должны быть дни грусти…   Должны быть… Что бы понять… Нужно почувствовать этот голод что бы понять ценность… Или как понять? Наступление ве…

Sabah erkenden kendini sokağa atmıştı Tülin. Etrafına bakmadan, nereye gittiğini bilmeden hızlı hızlı yürüyordu. Dışardan gören, bir yere yetişmeye çalıştığını zannederdi. Hoş Pazar günü bu kadar erken saatte sokak hayvanları dışında da kimse yoktu dışarıda. Bir süre yürüdükten sonra bir köpeğin havlamasıyla irkildi. Tülin’i yaş…

Komşusunun kapısının önüne bıraktığı çöp kovasının üzerindeki not dikkatini çekmişti Emel’in. “Dikkat! Cam kırıkları var!”. Belki yıllardır evde neler   neler   kırıldı. Büyük parçalar çöpe atılır, küçük parçalar makineye çekilirdi. Üzerine hiç böyle bir not yazmak aklına gelmemişti. Ne de güzel bir düşünceydi. Başkasına zarar gelme…