SAMİMİ MİSİN?

 

“Oğlum yine telefonu eline almışsın. Kaç kere söyledim şu telefonu zorunlu olmadıkça kullanma diye!”

“Ama anne senin de hep elinde… Dur şuna bakayım…Mesaja cevap vermem gerek… Şuna ihtiyacım var fiyatlarını öğrenmem lazım… Şu habere bakayım…Hep bir bahanen var anne!”

“Bak çok kahve içiyorsun her şeyin aşırısı zararlı…”

“Bana diyorsun ama sen de çok çay içiyorsun…”

“Spor yapmıyorsun bak yine hantallaştın. Ufacık bir şeyde oran buran ağırıyor hareket et biraz! Gazlı içecek, cips, meyve sularına hiç itiraz etmiyorsun. Hep atıştırarak hazır şeyler yiyerek olmaz ki! Yakında obez olacaksın sağlığın bozulacak.”

“Sen de şekerli çay içiyorsun, kızartmalar yiyorsun, bana gelince ‘sağlıklı beslen’!”

Uyaran mı, akıl veren mi, yaşayan mı, yaparak örnek olan mısın?

Ne kadar da önemli, değil mi?

Söylediğimizle yaptığımız birbirine uyuyor mu?

Doğru bir bilgi duydum ve hemen anlattım!

Eee… Peki ben ne yaptım?

Birilerine anlatırken, akıl verirken…

Bende ne var ne yok? 

Hayata geçirebildim mi?

Bende oturdu mu bu bilgi?

Uygulayabildim mi?

Gerçekten samimi miyim?

 

Telefonla oynama…

Tv izleme…

Kola içme, sağlığa zararlı…

Kitap oku…

Spor yap…

Yürüyüş yap…

Kardeşine iyi davran…

Büyüklerine saygılı ol…

Biraz da yardım et…

Eee… Peki ben bu bilgileri, öğütleri taşıyan mıyım yaşayan mıyım?

Sadece duyduğumu diğerlerine aktaran mıyım?

 

Ben yapmadığım bir davranışı, uygulamadığım bir tavsiyeyi, kendi hayatıma geçirmekle ilgilenmediğim bir davranış değişikliğini nasıl birilerine verebilirim ki?

Bende olmayanı nasıl vereyim ki?

Nasıl samimi olabilir, nasıl temas edebilirim ki?

 

Hayata geçirmemişim,

Deneyimlememişim,

Uygulanabilir mi, faydalı mı test etmeden, yaşamadan

Birilerine nasıl taşıyabilirim ki henüz bende olmayanı…

 

Kitap oku derken,

Bir kere gördü mü ki beni okurken…

Yürüyüş sağlıklı derken, yürüyüşe hazırlandığımı, yürüdüğümü…

Marketten gazlı içecek almadığımı…

Hazır gıdalar, abur cubur yemediğimi…

İyi davrandığımı, yardım ettiğimi…

Merhamet ettiğimi, karşıdakinin iyiliğini düşündüğümü…

Söylediğimle yaptığımın uyumunu, samimi olduğumu gördü mü, duydu mu, hissetti mi, temas etti mi?

 

İnsana başta zor gelir yapmak, birilerinden yapmasını bekler.

Öyle ya, ‘’yap’’ demek yapmaktan daha kolay değil mi? Nefse çok uygun, çok kolay…

O bir yapsın da ben de yaparım…

O bir öğrensin de ben de öğrenirim…

O değişsin de ben de değişirim…

 

Ancak bu hayatta insan sadece kendini değiştirebilir.

Kimseyi değiştirmeye hakkımız olmadığı halde değiştirmeye çalışırız nedense. Önce kendimizle, samimiyetle başlamalı değil mi?

Kendini, çocuğunu, çevreni yetiştirmekse önce kendinden başlamalı.

Zor olan o bilgiyi taşımaktır,

Kendine yük etmektir.

Onu enerjiye çevirmek, davranışa dökmek gerek…

Biz her halimizle kendimizi aktarırız…

Yaptığımızla, inandığımızla ilgili mesajlar veririz.

Kendi sahnemizde kendi rolümüzün hakkını verebilmeliyiz.

Yaşayarak aktarabilir,

Yaşayarak örnek olup temas edebiliriz.

Yaşayarak yapılabileceğini, faydalı olduğunu ispat edebiliriz…

Yaşayarak o dönüşüme inandırabiliriz…

Öyle ya, insan inandığını aktarır, yaşar her haliyle…

Söylediğiyle davranışının uyumlu olması samimiyetle…

İnandığıyla, savunduğuyla yaptığının tutarlı olması…

O zaman samimi olur kendisine, hayata ve çevresine…

Güvenilir olur,

Dost olur,

Görevini hakkıyla yapan çalışan olur,

Çocuğuna rol model olan anne baba olur,

Topluma fayda veren örnek insan olur,

Çalışanlarının halinden anlayan patron olur,

Halden anlayan ihtiyaca göre davranan insan olur,

Gerçeği veren olur,

Gerçeği aktaran yaşayan olur,

Gerçeği hayatına aldıkça yücelen, yücelten,

Yetişen, yetiştiren olur,

Söylediğiyle davranışı tutarlı olur,

Gerçek olur,

Gerçeği yaşamak olur samimiyetle…

 

Önce sen uygula, yaşa…

Zaten uyguladığında mesaj alınacaktır sonunda.

Anlatmakla, uyarmakla, yalvarmakla, tavsiyeyle, yapamadığını yapacaksın aslında…

Samimi olmakla…