Yemyeşil, kopkoyu yeşil çayırların mavi gök yüzüne dokunmaya çalıştığı bir tablo gibiydi bahçeleri. Gözünün alabildiğince uzanan serin renklerin iç içe yüzmesi gibiydi. Yeşilin ve mavinin durağanlığı değildi etkileyici olan. O mavideki açıklı koyulu dalgalar, ara ara serpilmiş beyaz kirpikler gibi bulutlar ve güneşin kızıl tonları…

Zeynep’in heyecanla hazırlandığı 23 Nisan resim yarışması için artık son güne gelinmişti. Resimdeki son rötuşları öğretmenin destek alarak tamamlamaya başlamıştı. Çok heyecanlıydı. Hem verilecek ödül onu heyecanlandırıyordu hem de başarma hissini yaşamak istiyordu. Öğretmeninin onun üzerindeki emeklerini de boşa çıkarmak istemiyor…

Bunun cevabını bilmiyordu ama çok istiyordu Leyla… Annesinin telefonda her konuşmasında yaşın geçiyor ile başlayan cümlelerini ezberlemişti. Telkin gibi günlük dozunu her gün alıyordu. Sıkılmıştı ve kendini başarısız hissediyordu.. Vardı da o mu kaçırıyordu. Yoktu işte….   Bir akşam iş çıkışı hasta ziyaretine gidecekti. Yolda yi…

Gün her zamanki gibi sakince ayıyordu... Kuşlar uyanıyor, ağaçlar dallarını güneşe dönmeye başlıyor, insanlar günün yoğunluğuna hazırlanmaya başlıyordu...Her yeni gün bir ümitti aslında insan için. Yeni sınavları, yeni sevinçleri, yeni zorlukları için hala zamanın olduğunun bir işaretiydi...Yorucu geçen günlerin ardındaki sakinl…